Πολυξένη Ματέυ-Ρουσοπούλου 1902 -1999
Πολυξένη Ματέυ-Ρουσοπούλου , φωτισμένη καθηγήτρια ρυθμικής, χορογράφος, πιανίστα και μουσικοπαιδαγωγός. Στο χώρο του χορού άφησε το αποτύπωμά της, κυρίως γιατί εισήγαγε στην Ελλάδα το μουσικοκινητικό σύστημα Ορφ. Σημαντική υπήρξε η προσφορά της γενικώς στη μουσικοκινητική αγωγή στην προσχολική ηλικία.
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Μεγάλωσε στην Αθήνα εκείνης της εποχής με τις άμαξες, τις μονοκατοικίες, τις εξοχές και την έντονη πνευματική και πολιτική ζωή. Από το σπίτι των γονιών της περνούσε όλος ο πνευματικός κόσμος της εποχής. Στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου γνώρισε τον Μανόλη Τριανταφυλλίδη, που, όπως λέει η ίδια, επηρέασε πολύ τη σκέψη της και τη ζωή της και έγινε ένθερμη οπαδός της δημοτικής γλώσσας, με ισχυρά ανεπτυγμένο το γλωσσικό αισθητήριο.
Σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών και μετά στη Γερμανία, στο Ωδείο της Λειψίας, στη Σχολή Guenther Μονάχου και Ένωση Γερμανών Γυμναστών (με ειδίκευση σε "μουσική και κίνηση"). Υπήρξε μαθήτρια του διάσημου συνθέτη - και ιδρυτή της ομώνυμης Σχολής - Καρλ Ορφ.
Το 1925 παντρεύτηκε τον ζωγράφο ρουμανικής καταγωγής Γ. Ματέυ, εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο και έπαιρνε μέρος ως σολίστ πιανίστα σε συναυλίες στη Γερμανία, τη Ρουμανία, τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα. Το 1931 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Για 4 χρόνια συνεργάστηκε με τη Σχολή της Κούλας Πράτσικα, και το 1938 ίδρυσε τη Σχολή Ματέυ (στο γνωστό σε στιλ Μπάουχαους οίκημα της οδού Δημοχάρους), μια από τις αρχαιότερες σχολές χορού της Αθήνας, που από τότε δε σταμάτησε να λειτουργεί. Τα συστήματα που ακολουθήθηκαν ήταν του Γερμανοαυστριακού εξπρεσιονισμού, του αποκαλουμένου «εκφραστικού» χορού, με εισηγήτριες τη Μαίρη Βίγκμαν και τη Ροζαλία Χλάντεκ. «Έτσι, δημιουργήθηκε η «σχολή μοντέρνου χορού» στην Ελλάδα» κατά τον Ανδρέας Ρικάκη (Η Καθημερινή, 7/11/1999).
Με τη σχολή συνεργάστηκαν διάφορες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών της εποχής, όπως οι μουσικοί Νίκος Σκαλκώτας, Αργύρης Κουνάδης, Κώστας Κυδωνιάτης, οι ζωγράφοι και ενδυματολόγοι Χατζηκυριάκος Γκίκας, Γεώργιος Βακαλό, Αντώνης Φωκάς, Γιάννης Μόραλης, αλλά και ο Ευγένιος Σπαθάρης, η ηθοποιός Γιούλα Νικολοπούλου, ο σκηνοθέτης Κωστής Μιχαηλίδης και άλλοι πολλοί. Η επαφή και η συνεργασία της Πολυξένης Ματέυ με πρωτοποριακούς εκπροσώπους από τον κόσμο των γραμμάτων και της τέχνης και γενικά με τον πιο προοδευτικό κόσμο της εποχής της, δείχνει και μια αντίστοιχη ποιότητα δουλειάς και στάση απέναντι στην τέχνη και τον χορό και καθορίζει την προσφορά της στον ελληνικό χώρο.
Η Πολυξένη Ματέυ υπήρξε ένας προοδευτικός άνθρωπος, σε πολλά θέματα. Επί παραδείγματι, μετά την πρώτη αφή της Ολυμπιακής φλόγας από την εξαδέλφη της Κούλα Πράτσικα, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, έδωσε διάλεξη στον «Παρνασσό» με θέμα «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και η Γυναίκα».
Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο (χορογραφία "Ιππόλυτου", κτλ.). Μάλιστα, η χορογραφία για τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη (σε σκηνοθεσία Δ. Ροντήρη, μουσική Δ. Μητρόπουλου και πρωταγωνιστές το ζεύγος Παξινού-Μινωτής) δημιούργησε σκάνδαλο, καθώς η είσοδος του Χορού σε 3/4 «με αργά τροχαϊκά βήματα» θύμισε στον Τύπο άλλα πράγματα. «Αίσχος, αίσχος, τσάμικος κάτω από την Ακρόπολη». (Ανδρέας Ρικάκης, Η Καθημερινή, 7/11/1999)
Επίσης στο διάστημα 1935-1940 δίδαξε στο Ωδείο Αθηνών. Το 1950 εμφάνισε για πρώτη φορά στην Ελλάδα χορόδραμα, με συνεργασία Ελλήνων μουσουργών και ζωγράφων ("Σάπφειρος", στο Ρεξ).
Έκτοτε έδωσε πολλές χορευτικές παραστάσεις σε εσωτερικό και εξωτερικό και αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στις διεθνείς "Δελφιάδες" της Λυών (1953) και της Γενεύης (1957).
Εισήγαγε στον ελληνικό χώρο (1962) το μουσικοκινητικό "Σύστημα Ορφ", που από το 1960 το δίδασκε στο Ζάλτσμπουργκ και στη συνέχεια στο Ωδείο του Τορόντο, στην Ολλανδία και τη Γαλλία (φωτ. με τον Κάρλ Ορφ, Αθήνα 1957). Οργάνωσε και στην Αθήνα 3 παρόμοια Σεμινάρια "Όρφ" (Ινστιτούτο "Γκαίτε" 1969, 1973 και 1974).
Διετέλεσε γενική γραμματέας της Εταιρείας Χριστιανικού Θεάτρου, πρόεδρος του Σωματείου Χορού και Ρυθμικής, μέλος της Επιτροπής Αδείας του Υπ. Παιδείας και μέλος ΔΣ της Ελληνικής Επιτροπής Οργανισμού Προσχολικής Αγωγής. Είναι επίτιμη πρόεδρος του «Ελληνικού Συλλόγου Μουσικοκινητικής Αγωγής C. Orff».
Έγραψε τα βιβλία: "Ελληνικά παιδικά τραγούδια και χοροί" (1963-68), "Τα πρώτα τραγούδια" (1970, με τη συνεργασία του Μίνου Δούνια), "Δόνια Χελιδόνια" (1982, μουσικο-κινητικά παιχνίδια για την προσχολική ηλικία), "Ρυθμική" (1986, η πρώτη ειδική σχετική μελέτη), "Ρυθμός" (1992).
Έχει τιμηθεί με τον Ομοσπονδιακό Σταυρό Α' τάξεως της Γερμανίας και τη διάκριση "Pro merito" του Ιδρύματος Οrff. Το 1961 κυκλοφόρησε τον δίσκο "Ελληνικά δημοτικά τραγούδια για παιδιά".
Στα 96 της χρόνια έγραφε ακόμη άρθρα, κι επίσης 2 τεύχη με τραγούδια και Μύθους του Αισώπου, επεξεργασμένους από την ίδια σύμφωνα με το σύστημα Ορφ, (εκδόσεις του Orff-Schulwerk) για εκπαιδευτική χρήση. Πέθανε πλήρης ημερών. Την παλιά Σχολή Ματέυ διευθύνει πλέον η εγγονή της.
Μαθήτριες της Σχολής Ματέυ χορεύουν στην ταράτσα του Γυμνασίου Πευκακίων, Αθήνα 1938. Η Πολυξένη χορεύει τελευταία (πρώτη από αριστερά).
Από το ιστορικό αρχείο της σχολής της κυρίας Ματέυ. Στη σχολή της τα παιδιά προσχολικής ηλικίας διδάσκονταν χορό, αλλά και κίνηση πάνω σε ρυθμούς που έπαιζαν τα ίδια, με τα μικρά όργανα του συστήματος Ορφ (ξυλάκια, τρίγωνα, κουδούνια, καστανιέτες, μεταλλόφωνα, ξυλόφωνα, φλογέρα).
Πηγές:
http://vivanews.gr/new/article.php?id=34318
http://www.orffesma.gr/index.php/arthra/11-polyxeni-rosopoulou-matey Ελληνικός Σύλλογος Μουσικοκινητικής Αγωγής
http://www.nissos.gr/e-book/Tsaftaridis_Mousiki_Kinisi_Logos.pdf Ανάλυση τραγουδιών από τις εκδόσεις του Orff-Schulwerk
http://www.greekencyclopedia.com/matef-roysopoyloy-polyxeni-athina-1902-p3821.html Εκδοτική Αθηνών
http://anemourion.blogspot.gr/2014/07/blog-post_749.html ΑΝΔΡΕΑΣ ΡΙΚΑΚΗΣ (via Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1999)